L’HOMME QUI A PERDU SON OMBRE / O HOME QUE PERDEU A SÚA SOMBRA

Na película, Antonio explícalle a Paul que cando a un lle faltan ideas e xa non sabe por que actúa, é como alguén que perdeu a súa sombra. Segundo el, iso foi o que lle pasou a Paul. Antonio, excomunista, volve a Andalucía logo dun longo exilio en Francia, e recibe a Paul, que fuxiu da súa casa despois de ser despedido no xornal onde traballaba. Paul pensa que todo se arranxa, explica Antonio; todo o que pasa mentalmente, igual que a vida cos demais. Parte nunha viaxe mental e déixase atrapar pola vida. E polas mulleres: Anne, a súa amiga actual, e Marie, a súa ex, quen comeza a buscalo. Unha situación tráxica ou cómica? Nin unha nin outra, responde Paul. A historia non necesitaba un cadáver e, con todo, termina cunha morte. Con Antonio desaparece toda unha parte da historia e das utopías sociais. Paul perdeu a súa sombra. Pero esa sombra non era a que Antonio imaxinaba. A súa sombra era el mesmo.

«Un cineasta tan físico como Alain Tanner non pode aceptar sen anoxo o que Jean Baudrillard describe n’O intercambio simbólico e a morte: a existencia da morte calculada, neutralizada, e con ela a obsesión e ilusión de inmortalidade, características da nosa época. Tanner trata de achegar unha presenza ao ser humano, porque el mesmo sofre por unha carencia. O tema do home que perdeu a súa sombra é unha sorte de obsesión que vai unida á sensación da viaxe e do exilio. Non hai nada máis belo que observar como a súa cámara acariña o corpo humano; o mar e o tempo que pasa, levados polo movemento cuxo son asolaga as rúas, acompañados do vento polvoroso que leva a Antonio. A elevación dese canto fai deste filme unha obra que xa non debe demostrar nada». Amina Danton, Cahiers du cinéma 1992, No. 451.