Está a ter lugar nestes meses de outono unha batalla xorda da que todo quen precisa do cinema para vivir debe ser ben consciente. Este período de tempo que comezou en setembro é a probeta coa cal os donos do negocio –os produtores, os donos de complexos de salas comerciais, pero tamén os distribuidores e os creadores do cinema libre e autoral– están testando o medio ambiente para comprobar se o noso estado de ánimo –despois da pandemia– permite condicións para a permanencia da exhibición desta arte na pantalla grande. Cada entrada que se vende, cada decisión que de modo individual tomamos cada un de nós ao decidir acudir a unha sala de proxección, é unha sorte de voto afirmativo nestes comicios da democracia da cultura, pola supervivencia do cinema tal e como naceu. E como debe seguir latexando.
Non é ningunha frivolidade. Se os datos destes meses non fosen positivos, asistiríamos a un progresivo repregamento dos grandes estudos cara á seguridade lánguida e inerte das plataformas de cinema para consumo doméstico. Naturalmente, se Pixar, Disney ou o próximo James Bond van fuxindo das salas, con eles caerán como fichas de dominó todas as producións do cinema máis sensible e fráxil, as obras con firma deses autores imprescindibles que saben removernos e facernos mellores. Os que conformaron o panorama emocional de Cineuropa nestas tres décadas e media.
Máis que nunca, asistimos a un tempo de resistencia. Ese foi, desde sempre, o estado propio do noso festival. Por iso, o pasado novembro, o Principal –e as demais salas do certame– abriron as súas portas (ou mellor dito, as entreabriron; somos conscientes de cantos de vostedes quedaron forzosamente fóra) nun acto que os responsables municipais e o equipo do festival entendemos como de necesaria simboloxía da cultura que se mantiña en pé mentres fóra todo era comesto polo silencio dunha paisaxe desoladora e case desertizada que todos precisamos deixar atrás.