Nos tempos máis desapracibles a cultura é ese territorio aramado mentres se estende o cerco ao redor. Manter Cineuropa neste novembro hostil era unha necesidade imperiosa. Se o festival tivo nestes 33 anos algo que ver en dulcificar o preludio do inverno, como non estar agora con vostedes para tender pontes de prata ou expandir burbullas que reivindiquen a capacidade da ilusión ou da evasión, xusto cando se nos parece negar o dereito a permutar a fea realidade ou a capacidade dunha paréntese de fuxida no medio da incerteza en escalada?
Considerabamos esencial que Cineuropa manteña iluminada a súa pantalla cando tantas luces se apagan. Non é científico afirmar que a cultura, que o cinema, os teatros, as salas de concerto, salvan vidas. Si me atrevería a dicir que preservan unha parte do mellor delas. E fano nuns espazos –esas burbullas das que lles falaba— que se demostraron manifestamente seguros. Desde que o 1 de setembro, o Festival de Venecia se atreveu a abrir os seus escenarios, as salas de cinema –coas estritas medidas sanitarias de desinfección e espazo interpersoal— puideron crecer na demostración empírica de que non se coñecen brotes derivados das súas proxeccións. É infinitamente máis aséptica unha sala de cinema que un ascensor. E hai que reivindicar esa capacidade do cinema e da pantalla grande tamén como refuxios onde soñar e curar receos.